Ze had haar uitvaartwensen bij me neergelegd en zo’n twee keer per jaar belde ze me op om iets te veranderen. Eerst wilde ze in Engeland begraven worden bij haar man, waarvan zij al vele jaren geleden afscheid had moeten nemen. Later wilde ze gecremeerd worden en haar as laten bijzetten in het graf van haar man. Allerlei details werden in de loop der jaren gewijzigd.

Een ding bleef altijd overeind; ze wilde geen kist.

Een ding bleef altijd overeind; ze wilde geen kist. Ze wilde ook geen mand of iets anders wat kon worden afgesloten. Ze koos voor een opbaarplateau met daarin een door haar zelf aangeschaft laken. We mochten haar verder niet verzorgen, alleen in het laken wikkelen.

Haar rouwbrief ontwierp ze in de ik-vorm en in de brief wilde zij de mensen bedanken voor al hun liefde en vriendschap en uitnodigen om bij haar thuis afscheid te nemen en tijdens de uitvaart haar leven te vieren. Ook wilde ze laten weten blij te zijn met een enkele bloem; bloemstukken of rouwkransen waren niet nodig. Voor de ondertekening van de brief had ze haar naam in haar eigen handschrift gegeven.

Op een dag belde ze me op. Ze klonk heel schor, ik herkende haar stem bijna niet. Ze vroeg of ik langs wilde komen. Toen ik bij haar kwam, kwam ik er pas achter dat ze ernstig ziek was en niet lang meer te leven had. Ze wilde alles nogmaals doornemen, zodat ze het met een gerust hart kon loslaten.

Ik verzekerde haar dat ik er voor zou zorgen dat haar wensen tot in detail uitgevoerd zouden worden. Er verscheen een zwakke glimlach op haar gezicht, ze pakte mijn hand vast en bedankte me hartelijk voor de afgelopen jaren en voor wat ik nog voor haar zou gaan doen. Ik was me ervan bewust dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar zou zien of spreken en dat stemde me verdrietig.

Ik stelde haar nogmaals gerust, bedankte haar voor haar vertrouwen in mij en zei haar gedag. Ik voelde een brok in mijn keel toen ik wegliep, draaide me nog één keer om en zag dat ze haar verzwakte hand optilde en naar me zwaaide met een prachtige lach op haar gezicht. Wat een bijzondere vrouw met bijzondere wensen. Ik zal haar nooit vergeten…