Vaak denkt men dat ik een treurig beroep heb. Ik wil daar graag iets over delen. Natuurlijk is het een verdrietige omstandigheid, wanneer ik bij mensen waarvan zojuist hun dierbare is overleden binnenkom. En ook de daaropvolgende dagen wanneer we ons met elkaar inspannen om het afscheid vorm te geven en te zorgen dat het een onvergetelijk, warm en liefdevol afscheid wordt. Dit zijn dagen die menigmaal gepaard gaan met een lach en een traan.

Na de uitvaart komt voor mij de meest waardevolle beloning die ik me maar kan wensen. Als bijvoorbeeld iemand, nadat de condoleance afgelopen is, naar me toe komt en vraagt: “mag ik je een knuffel geven?”, dan voel ik me rijk. Als iemand me na afloop een hand geeft, deze iets langer vasthoudt en me diep in de ogen aankijkt met een blik van dankbaarheid, dan wordt ik intens geraakt.

Als ik een week na de uitvaart gebeld wordt door een weduwe die de DVD-opname wel drie keer bekeken heeft en de behoefte voelde om me te bellen om me te vertellen hoe mooi ze het vond, dan voelt dit als een ultiem geschenk. Zeker als ze dan nog toevoegt dat ze er zo tegenop had gezien om de uitvaart te bespreken en dat het allemaal mee was gevallen, dankzij de zorg en rust die ik haar gaf.

Als ik maanden later gebeld wordt door een vrouw die ik heb mogen bijstaan bij het verlies van haar man en zij vertelt me dat ze hem nog zo vreselijk mist. Maar ook, dat ze nog steeds zo blij is met mij, zoals het toen gegaan is. Tja, dan kan ik toch niet beweren dat ik een treurig beroep heb?

Ik heb absoluut geen gemakkelijk beroep, maar wel een ongelofelijk dankbaar beroep.

Ik heb absoluut geen gemakkelijk beroep, maar wel een ongelofelijk dankbaar beroep. Dit maakt dat het voor mij geen “werk” is, maar een voorrecht dat ik dit kan en mag doen voor een ieder die dit nodig heeft.